ეძღვნება ირაკლი ღუღუნიშვილის ხსოვნას...
სიმღერის ტექსტი:
დრო გაივლის და ეს მწვანე ფოთლები...
ისევ ისე ყვითლად გადახუნდება...
ნუ მოუსმენ თუ კი გეუბნებიან...
რომ გაზაფხული აღარ დაბრუნდება...
არაფერი მაქვს დასამალი,
არ მივიკარე არც იარაღი არც წამალი,
ვაცნობიერებ ყველაფერია წარმავალი
და ეს ცხოვრება ჭრელი - როგორც კარნავალი...
ცხოვრების მეოთხედი, 25 წელი...
ვისთვის ალბათ ცოტა, ჩემთვის ალბათ ბევრი...
ვიცი გასაღებს კარს მაინც მოვარგებ,
მაგრამ ის მეფიქრება, რომ დროში ვეღარ მოვასწრებ...
არა არ ვცდილობ შენ ატირებას...
წერილი თუ სიხარული არ შეგიქმნი დილემას,
მე შემოგჩივლე ვეღარ ვეტევი დროში-მეთქი,
შენ კი მეუბნები მიყევიო დინებას?!..
რამდენი ბავშვი გარეთ, ყველა მათგანს შია!!!
ჩვენ კი, როგორ ვბედავთ მოგვერიოს დეპრესია???
და უფრო კარგი სახლის ყიდვა ჩვენი მოტივია
მაშინ, როცა თბილისში ამდენი ლტოლვილია...
დრო გაივლის და ეს მწვანე ფოთლები...
ისევ ისე ყვითლად გადახუნდება...
ნუ მოუსმენ თუ კი გეუბნებიან...
რომ გაზაფხული აღარ დაბრუნდება...
ადამიანს რა უნდა მარტო სმა და ჭამა?
ეგოიზმმა ეს ქვეყანა გადაჭამა!..
ძმობას ვეფიცებით ერთმანეთს სხვადასხვა ფორმებში,
მაშინ რატომ ვიომეთ ძმებმა 92-ში?!..
რით ვერ დავალაგეთ ეს პატარა ქვეყანა?
იმიტომ, რომ სულ ვამბობთ მე კი და შენ არა,
მე ვჭამ და შენ უნდა მიყურო თვალებში,
რამდენმა ბინა დაკარგა საბანკო ვალებში...
გოჭები ჭამენ, ჭამენ იზრდებიან ღორები...
მიწისქვეშა გადასასვლელებში პროფესორები,
დგანან და ყიდიან დამტვერილ წიგნებს...
თუ ქვეყანა ყველას უყვარს მითხარი ვინ ვნებს???..
არ მინდა გავლანძღო თაობა,
მაგრამ მათაც დაივიწყეს ზღვარი და სხვაობა,
აზრის გამოტანასა და შეურაცხყოფაში,
შენ 14 წლის ბიჭს არ დაუძახო ბავშვი!...
მიზეზი ყველაფრისა გლობალიზაცია,
ფენა-ფენა ქვეყანას კულტურას აცლიან!..
რელიგია მათთვის სათაკილო თემა...
ათეიზმი თანამედროვეობად ჩათვალა ბევრმა!
გავიცინებდი, რომ არ იყოს სატირალი...
ყურადღებას არ მივაქცევდი, რომ იყოს მკრთალი...
ის ხაზი რასაც კედელზე ჰქვია ბზარი,
ეხლა უკვე საშიშია, თუნდაც სუსტი ქარი!...