მარიამ წიკლაური
"იორო"
რა პატარა ხარ, იორო,
ირმის სასმელო წყალო.
ქალს, ყვავილივით მშვენიერს,
რა მადლიანად წყალობ:
შენს გადაცურვას არ უნდა
საამირანო ღონე,
კალმახის ზურგის ბილიკით
აითავებენ ფონებს.
არც წითელ მოვის პერანგზე
დაედინებათ ცრემლი,
არც ქარი სანთელს ჩააქრობს
ავი დედაბრის წყევლით.
რა პატარა ხარ, იორო,
კაცი პეშვებით დალევს
შენს მჭვირვალ ჩქერებს,
ფშანებს და
შენით განაკვებ ღელეს.
აბა, სახელი ბოლომდე
დაერქვათ _ იორ-დანე?!
რატომ გაუწყდათ პირს სიტყვა,
რა საიდუმლოდ გმალეს?
იორო, ჩემო იორო,
იორო, იორდანევ.
აბა, გყოლოდა პატრონი,
შენ და შენს ლამაზ მხარეს?!
ან გვეგუმანა, ვის ხვევდა
უფალი მადლის ხალენს?!
რა პატარა ხარ, იორო,
იორო, იორდანევ.
მოდიხარ, მოედინები,
ნისლებს მოისხამ თეთრად,
მე იორდანეს დაგარქმევ,
ქრისტემც გაწვიოს ღმერთმა.