ღამეა...უსაშველო უძილობა,
და სიზმრებს ქარიშხალი მიწიოკებს,
ფანჯრიდან გამომწყრალი უყვიროდა
მოხუცი,მოჩხავილე მიკიოტებს.
-ბებიო,ცუდი იცის მაგ ჩხავილმა.
ქვე რაღაც ავიაო,დაწყევლილი.
და მერე რატომ ჰქონდა მასწავლიდა,
ხელები ნაოჭებით დასერილი.
-ვიარე,ვაბილიკე შავი გზები,
ქმარს და შვილს თეთრ სუდარა მივაფარე,
თავშლიდან ჩამოშლილი შავი თმები,
ადრინდელ ნაცრემლარებს მივადარე.
-ჩემ პატრონ შენ იქნებივ,გაიზრდებივ,
ქალაქში რომ წახოლთავ გაიგითავ,
მე მაშინ შავ მიწაში ჩავიდვები,
რომ მახოლთ ქვე ამაოლ აიქითავ.
მე ვეტყვი,-ეგ შავები წაიყარე,
(სახეზე გაღიმება შემოენთო,)
და მერე მეფერება,-გაიხარე
შენ დიდო იმედო და ჩემო ერთო.
-შენ როცა ცოლს მაიყვან ამ სახლ-კარში,
შენ შვილიც ერთად უნდა ვასეირნოთ,
ო ღმერთმა ნეტა მაგას მამასწვრას და
ჭრელებს მემრ ჩავიცომავ საზეიმოდ.
უფალი ტკბილ სიზმრებსაც მაგაწვდიდეს,
შენიდან ავსულები მიდიოდეს,
-შვილიშვილს ეძინების,ხმა გაწყვიტეთ!!!
ფანჯრიდან უწყრებოდა მიკიოტებს.