ჩვენს მიერ გაშვებული თანამგზავრები მდებარეობენ დაახლოებით 150 კილომეტრი სიგანის მქონე წარმოსახვით კუბებში, ეკვატორიდან 36 000 კილომეტრის სიმაღლეზე. თუ ერთ ასეთ კუბში რამოდენიმე თანამგზავრია, მაშინ ისინი ქმნიან კლასტერს გეოსტაციონარულ ორბიტაზე. ყველა მათგანი დედამიწიდან თითქმის ერთი და იგივე მანძილითაა დაშორებული და პრაქტიკულად ერთნაირი სიჩქარით მოძრაობს. თანამგზავრების ასეთ კლასტერულ წყობას კოლოკაცია ეწოდება, ხოლო ზონას, რომელშიც თანამგზავრებია მოთავსებული - ორბიტალური პოზიცია. იმ შემთხვევაში. თუ ერთ-ერთი თანამგზავრი მწყობრიდან გამოვა, იმავე ორბიტალურ პოზიციაზე მდებარე დანარჩენ თანამგზავრებს შეუძლიათ მისი ფუნქციების საკუთარ თავზე აღება, რის ხარჯზეც შესაძლებელია მაღალი საიმედოობის უზრუნველყოფა. გარდა ამისა, აქ არსებობს საკმარისი მოცულობა მრავალი არხისა და მომსახურებისათვის, რომელთაც უფრო დიდი გამტარი ზოლი ესაჭიროებათ - ასეთია, მაგალითად, მაღალი გარჩევადობის ტელევიზია. ერთ ორბიტალურ პოზიციაზე მდებარე ყველა არხი ქმნის არხების კონგლომერატს. სწორედ ამის მეშვეობით ტელემაყურებლებს, რომელთაც გააჩნიათ სახურავზე დამონტაჟებული ერთი თანამგზავრული ანტენა, აქვთ შესაძლებლობა მიიღონ მრავალი არხი ორი ან მეტი თანამგზავრიდან. დედამიწაზე განთავსებულ მართვის ცენტრებში მაღალკვალიფიციური ინჟინრები თვალყურს ადევნებენ თანამგზავრების სწორ განლაგებას მოცემულ ორბიტაზე. ჩვენი თანამგზავრული ფლოტი რამოდენიმე ორბიტალური პოზიციისაგან შედგება, რომელთაგან თითოეულზე 8 თანამგზავრია განლაგებული. თითოეულ თანამგზავრს გააჩნია 1000-დან 5000-მდე პარამეტრი, რომელთა მეთვალყურეობა და მართვაც დედამიწიდან უნდა მოხდეს. თუ გავითვალისწინებთ, რომ ანტენის მიმართვისას დაშვებული 0,1°-ის ტოლი უზუსტობა დედამიწაზე დაფარვის ზონაში 70-კილომეტრიან გადახრას შეესაბამება, თანამგზავრების სწორ პოზიციაზე განლაგება უაღრესად მნიშვნელოვანი აღმოჩნდება. პოზიციის კონტროლი ხდება ორბიტაზე სიჩქარის კორექციის გზით თანამგზავრზე არსებული ძრავების მეშვეობით, რომელთა მუშაობისათვისაც საჭიროა თანამგზავრზე საწვავის მარაგის არსებობა. ასეთი მეთოდის გამოყენებით ინჟინრებს შეუძლიათ თანამგზავრის შენარჩუნება კოსმოსში მისი განლაგების ადგილზე 1 მეტრამდე ს