განზომილება რომელიც მათრობს,
გრძნობაა, სივრცეც ახლა ვენბების,
ზეცაში ვცეკვავ და ჩემი ცეკვა,
გადაფრენას გავს მხოლოდ გედების.
ვგრძნობ ძარღვთა წყვეტას სიმარტოვეში,
მხოლოდ მათი ვარ , ვპარავ ცას სუნთქვას,
შენ ვეღარ მეტყვი იმაზე ძლიერს
რაც გრძნობაა და შენს თვალებს უთქვამს
დამიმახინჯდა მზერით ფიქრები
ჰო, გედებს ვატან ტანზე რაც მმოსავს
ვერა ვერ იგებ რა , როგორ მტკივა
და ამიტომაც აღარ გთხოვ მოსვლას.
წახვალ თუმც ფიქრში მოვალ მტრედად,
რისთვისაც გნატრობ მიხვდები ჯერაც
შენი თვალები დაწმენდილ ცასთან
გავაიგივე , გიყვარვარ მჯერა.
ამინდის შლეგი გარდაცვალებით
შარბათს დავლევ და მოვკვდები ავი
ასე დაღლილი უაზრო ქალი
ცის კაბადონზე ცხოვრებით მთვრალი
წამის მეასედს მოგიძღვნი მაგრამ
შენ აღარ შეგწევს იყო გოლგოთა,
ტოვებ ყველაფერს ღიად, მარტივად
თავშესაფარი არ ხარ ობიოლთა.
და კვლავ ცეკვაა ახლა ზეცაში
და კვლავ მტრედები ფანტავენ ნაღველს
და კვლავ ის ხმაა , ჰო , მე გეძახი
მოდი არ გეტყვი არაფერს დამღლელს.
ცივი ღამე და მუნჯი სიტყვები,
აი, ეს არის რაც დამიტოვე,
შენთვის მე მქვია მონაპოვარი
მე კი კვლავ მკვებავს ეს სიმარტოვე
გზად ყველგან ლამაზ პეიზაჟს ვხატავ,
და მე ძლიერი ამიტონაც ვარ,
ფერადი ფუნჯი მიჭირავს ახლაც
გავაფერადე ჩემი სული ცა.
ვნებებს დააცხრობ და მერე სადღაც...
კვლავ გაერთობი თუჩთან შეხებით
ცარიელ სახლში კედლების ჩურჩულს
ვერ გააკვირვებ ჩემთან შხვედრით
ვერ შევეჩვიე უბრალო საკვებს
უსიყვარულოდ ვნებას კვლავ დავგმობ,
ჰაერში ძაფით ვკიდივარ და დღეს
ვგრძნობ შენს თავსაც რომ მარტივად დავთმობ.
განზომილება რომელიც მათრობს,
გრძნობაა, სივრცეც ახლა ვენბების,
ზეცაში ვცეკვავ და ჩემი ცეკვა,
გადაფრენას გავს მხოლოდ გედების.