*(კითხულობს ნიკა ძამიაშვილი)
ჩვენ არ ვგავართ გადამფრენ ჩიტებს,
დაბრუნებამდე
რომ ვერ გრძნობენ,
მათ მშობლიურ სახლში რა ხდება.
ჩვენ თუ მივდივართ,
ზურგის კი არა,
წინქარის დროს მივემგზავრებით.
საერთო კი, - იმედი მიგვაქვს,
იმედი უკან დაბრუნების,
რადგან სამშობლო
იქ არის,
სადაც კარგად ვიცით,
გაზაფხულობით,
მიწის სიღრმიდან
ვისი გვამები
გვაწვდიან ხოლმე
მინდვრის ყვავილებს.