ვაჟკაცების ქარქაში
ამირან ჯანჯღავას
საქართველო არის, თითქოს, დიდი ქვევრი,
იწურება შიგნით ერთად ცუდიც, კარგიც,
რაც ცუდია ილექება სულ მთლად ქვევით,
რაც კარგია გვერგება და წვეთს არ ვკარგავთ.
აქ ღრუბლები ცხვრის ფარას გავს დილით მთაში,
ხანაც ნაბადს წამოხურულს მხრებზე მწყემსის,
თუ რწმენა გაქვს მთის მწვერვალზე ფრთებსაც გაშლი
და ღმერთის ხმა სამოთხიდან ლოცვად გესმის.
გლეხის სახე ნაოჭებით თუ გინახავს?
გეგონება ნაპრალებში ჩასდის მტკვარი
და ამ მტკვარში ეჭიდება თითქოს ბ