ეს არის ცნობილი არაბული (აღმოსავლური) ტკბილეული, შექმნილია არაბულ სამყაროში 17-18 საუკუნეებში, რომელიც კეთდება, ფელამუში – სიმინდის ფქვილისგან. იმ დროს როცა სიმინდი იყო შემოტანილი ამერიკის კონტინენტიდან ევროპაში და მერე ახლო აღმოსავლეთში. ეს ტკბილეული იყო გავრცელებული არაბულ სამყაროდან მთელ ახლო აღმოსავლეთში. ამზადებენ ამ უგემრიელეს ტკბილეულს - არაბები, სპარსელები, სომხები, ქურთები, ბერძენი-კიპრიოტები, თურქები და სხვები. და ყველა ერს აქვს თავისი დასახელება მშობლიურ ენაზე: არაბულად, სპარსულად და ქურთულად - „ბასლოგი“ , სომხურად „შაროც“, ბერძნულად და თურქულად - „სუჯუკ“.
მაგრამ, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ტკბილეული ახლო აღმოსავლეთში თითქმის ყველა ერი ამზადებს და ყველას თან ეს არის ტრადიცია, მისი მომზადების ტექნოლოგია ერთია, ინგრედიენტები და გემო განსხვავებულია.
გლობალურად, არაბულ Assejegh baslogh (Malban) ითვლება ყველაზე პოპულარული. არაბულ ქვეყნებში და ირანში არის საკონდიტრო ფაბრიკები, სადაც ამზადებენ ეს უგემრიელესი დელეკატესი. ამერიკაში ცნობილია როგორც არაბული „მალბანი“.
ასევე აუცილებლად უნდა ისაც ვთქვათ, რომ მოგვიანებით (როგორც ყოველ თვის) სამხრეთიდან საქართველოს ტერიტორიაზეც გავრცელდა ეს ტკბილი უგემრიელესი დელეკატესი და საქართველოში ეს დელეკატესი ცნობილია როგორც "ჩურჩხელა".
ქართველებო, ეხლა ხომ ყველა ხედავს, რომ ეს უგემრიელესი ტკბილეული არ არის ქართველების მოგონილი, ასე რომ ნუ მივითვისებთ ის რაც არ არის ქართული წარმოშობის. ბოლოს და ბოლოს სინდისიც კაი რამეა რა.
P.S ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს, რომ კავკასიის კულტურა, და მით უმეტეს ქართული კულტურა სრულიად არის მოსული სამხრეთიდან, აღმოსავლეთიდან და დასავლეთიდან. მაგალითად, "ხანჯალი" არის არაბული, ასევე სიტყვა خنجر [ханджар] არაბულია, ჩოხა - სპარსული სიტყვა რაც ნიშნავ „მატერია ტანსაცმელის თვის“ („материя для одежды“) და ასევე სხვა ბევრი რამე.