მხეცთათვის სახისა სიტყვაი.
კეთილად ჰრქუა იოანე ფარისეველთა: „ნაშობნო ასპიტთანო, ვინ გიჩუენა თქვენ სივლტოლაი რისხვისაი, რომელი მოსვლად არს?“.
სახისმეტყველმან თქუა ა ს პ ი ტ ი ს ა ი: რაჟამს მამალი შეეხის დედალსა, პირით მაკნდის. და დედალმან, რაჟამს შთანთქის თესლი იგი, საურველნი მოკუეთნის მამალსა მას და განაშოვრნის. რაჟამს ჰგონიენ მამალსა მას, თუ შეეხო დედალსა მას მუნქუესვე მოკვდის მამალი იგი, სიკვდილის წინა მრავალჯერ მივიდ–მოვიდის დედლისა მის და რამეთუ ვერ დაუთმის, შეეხის დედალსა მას და მოკუდის.
ხოლო დედალსა მას, რამეთუ არა ადგნ მუცელი, რაითამცა მართუენი იტვირთნა, რაჟამს აღორძინდნინ ლეკუნი იგი, განხურიტნინ გუერდნი დედისა თვსისანი და გამოხდიან და მოკლიან დედაი იგი თვსი და ესრეთ მამა–დედისა მჭამელ არიან.
კეთილად ამსგავსნა ფარისეველნი ასპიტთა: ვითარცა–სახედ ასპიტმან მამა–დედაი მოკლის, ეგრეცა ფარისეველთა – მამი საგონებელი, მამაი და დედაი თვსი, მაცხოვარი ჩვენი იესუ ქრისტე და ეკლესიაი. რაითა აღესრულოს სივლტოლაი რისხვისაი მის, რომელი მოსვლად არს? ხოლო მამაი იგი მათი და დედაი მათი ცხოველ არიან უკუნისამდე და იგინი მოწყდეს საუკუნოდ.
ბასილი დიდი კესარია–კაბადოკიელი