მაინც როგორ ხვდება თანამგზავრი ორბიტაზე? მის კოსმოსში მოხვედრას სულ რამოდენიმე საათი ესაჭიროება, მაგრამ ყოველი წარმატებული გაშვების უკან ორიდან ხუთ წლამდე მოსამზადებელი პერიოდი იმალება. ცხადია, რომ კოსმოსში ნებისმიერი დაზიანების შეკეთება ძალზე რთულია; იქ ბევრი რამ არის ისეთი, რაც ყველაზე მკვიდრად ნაგები დანადგარებისთვისაც კი სერიოზულ გამოცდას წარმოადგენს: ტემპერატურული დიაპაზონი -150-დან +150 გრადუსამდე შეადგენს, გარდა ამისა საჭიროა მეტეორიტების და კოსმოსური ნაგვისათვის თავის არიდება. თანამგზავრის შექმნის პერიოდში დედამიწაზე ასეთი პირობების სიმულირების გზით შესაძლებელია აპარატის სუსტი მხარეების დადგენა და საჭირო შესწორებების შეტანა, რათა მოხდეს მისი სანდო მუშაობის უზრუნველყოფა. ჩვენი თანამგზავრების გასაშვებად ვსარგებლობთ იმ კომპანიების ინფრასტრუქტურით, რომლებიც კოსმოსში გაშვების მომსახურებას გვთავაზობენ. სასტარტო მოედნები მთელს მსოფლიოში არსებობს. ჩვენ ვსარგებლობთ ფრანგულ გვიანაში, ყაზახეთსა და კონცხ კანავერალზე არსებული მოედნებით. გაშვების დროს, სანამ რაკეტა სიმაღლეს იკრებს, ძრავები 1000 ტონამდე წევას ავითარებენ და ხდება რაკეტის საფეხურების მოცილება. დასახული მისიიდან გამომდინარე ხორციელდება გაშვების ზუსტი პარამეტრების ზედმიწევნით გამოთვლა - კონკრეტულად რომელი საფეხური და როდის უნდა იქნას მოცილებული. მაგრამ ბოლო საფეხურს ყოველთვის რაკეტის თავი წარმოადგენს, რომლითაც ხდება თვით თანამგზავრის ტრანსპორტირება მის ტრანსპონდერებთან, ანტენებთან, მზის ბატარეებსა და ძრავებთან ერთად. როგორც კი თანამგზავრი გადის თავის ორბიტალურ პოზიციაზე, დედამიწაზე მდებარე ფრენის მართვის ცენტრი აგზავნის მზის ბატარეების გახსნის სიგნალს. ეს მზის ბატარეები შეიძლება 20-დან 25 მეტრამდე სიგანისა იყოს. ამის შემდეგ ინჟინრები დედამიწიდან ამოწმებენ თანამგზავრის ყველა სისტემას, რათა დარწმუნდნენ, რომ ყველაფერი გამართულად მუშაობს. ბოლოს ხდება თანამგზავრის ზუსტ პოზიციაზე განლაგება მასზე არსებული ძრავების მეშვეობით და ამის შემდეგ იგი მზადაა ყოველდღიური ექსპლუატაციისათვის. ჩვეულებრივ, თანამგზავრის სასიცოცხლო ციკლი 15-20 წელიწადზეა გათვლილი, სანამ მას საწვავი არ გამოელევა.