ლაკის ტუფლები გამიცვდა,
იმდენი ვიცეკვე წუხელა.
ერთი ბიჭი მომეწონა,
დიდწარბიანი, ჯუღელა.

ისეთი კარგი სუნი ჰქონდა,
ალბათ საპონი არ უნახია თვალით,
წელზემოთ გახდილი იყო, კანი მაინც არ უჩანდა,
დაფარული იყო ბალნით.

ვიცეკვეთ, სუნმა დამარეტიანა,
რომეო და ჯულიეტა გამახსენდა წამით,
ყურზე ვუკბინე და მითხრა:
გაჩე, შე კამეჩო, დაიცა, რა გიყო ღამით!

კი გამაჟრიალა, მაგრამ ვუპასუხე,
რა ღამით, ვინა გგონივარ შენა?
აპკი მაქ ხელუხლებელი,
უარი უნდა გითხრა და უნდა გაწყენინო
ჩემო ნესტიანო ჯუღელა!

ვინ ვის აწყენინა, ეგ მერე გაირკვა,
არც კაბა დაზოგა და არც აპკი,
ორივე დაფლითა ველურმა ჯუღელამ.
არადა ჯერ ოცდათხუთმეტი წლისა ვარ, არცკი...

და თანაც საქმრო მყავ, ქართველი ვაჟკაცი,
გამგუდავს, პირველ ღამეს თუ არ დავუღვარე სისხლი,
მივდივარ ეხლა ბაზარში, ვიყიდი მარწყვს ან ალუბალს,
ქორწილის რამეს პროსტინას შევაზელავ და სისხლიაო, ვიტყვი.