სულ ცოტაღა დარჩა, უკვე მალე წავალ.
აღარც მოვიხედავ, სახლიდან რომ გავალ.
სისულელეებზე დარდს ალბათ მოვარჯულებ,
დავპირდები ჩემს თავს, რომ აღარ მოვატყუებ.
ცოტა დრო მჭირდება, რომ დრო დავალაგო,
ფიქრი გადავწმინდო, საქმე გამოვგავო...
უფლებები, გზები, ფიქრები და ხმები,
სახლში რომ დავტოვო, თან არ წავიყვანო.
ვალდებულებები წლებს გადავაბარო,
ტვინი გავიპარსო, სული დავიბანო.
ვივლი მშვიდად... მარტო... თუ გზას ვერ ვიპოვი,
დავჯდები და მოვწევ, სანამ გავერკვევი.
იქით წავალ ხოლმე, სადაც მომინდება,
წინ სასიარულო გზა აღარ დამთავრდება.
დავსახლდები სადმე... იქ, სადაც მზე ცხოვრობს,
დავუახლოვდები და მზეც მაკოცებს ბოლოს.
როცა დაიღლება, მე გამატანს სხივებს,
დავურიგებ ყველას, ვინც კი გამიღიმებს.
მზემ რაც უნდა მითხრას, არ შევკადრებ კამათს
და დამიწნის ალბათ სხივებისგან ჰამაკს.
კაბინეტად მექნება ცაზე ალიონი
და ვიქნები „ზურა – მზის ფოსტალიონი”.