როცა იქნება და გარდავიცვლები,
მინდა, რომ დამწვან და ჩემი ფერფლი წაიღონ იქ, ჩემთან, სახლში.
თბილისში, ღამით დაფანტონ სადმე,
რუსთაველზე, ან ვაკის პარკში.

ან მთაწმინდაზე, მამადავითზე - იქ მეგობრებთან,
ნასვამები ავდიოდით ხოლმე და ვსვავდით.
ან მტკვირს ნაპირზე - ვბოდიალობდი მეგობართან, შეყვარებულთან,
გასიებული ცრემლით და დარდით.

იქნებ აჯობოს დააპნიოთ ჩემს სავალ გზაზე, ბედნიერ გზაზე:
თეატრალური ინსტიტუტი და ჩემი სახლი -
რუსთაველი, ალექსანდრე ჭავჭავძე, და მერე მარცხნივ:
ათარბეგოვის 34... ხის კიბეები, ხის კარები. ოთახს მიაგნებთ
ხმამაღალი მუსიკით და სიგარეტის მუდმივი კვამლით.

მაგრამ ყველაზე კარგი იქნებოდა, თუ გადმოყრიდით
ჩემი სამოთხის აივნიდან, თამარაშვილზე!
სულ ბედნიერი არ ვყოფილვარ იქ - არ გეგონოთ!
იქ დალეული არყის ბოთლების ხუფებისგან ფარდა ავკინძე.

როგორ მიყვარდა! როგორ მიყვარდა! როგორ მიყვარდა!
ჩემი ცხოვრება სულ ეკიდა ფერად მავთულზე.
იქ სულ ვცხოვრობდი, ვცხოვრობდი და ვცხოვრობდი... ბედს დავცინოდი!
და მე კი არა, ბედი ცეკვავდა იქ ჩემს დაკრულზე.

ან იქნებ დააპნიოთ ყველგან ცოტ ცოტა, ას ასი გრამი!
მაგრამ ერთსა გთხოვთ (ღამით ვცხოვრობდი), დააპნიეთ ეს ფერფლი ღამით!