თავიდან უშნო ვიყავი:
ფორტუნამ მე გარეგნობა მახინჯი შემომთავაზა.
დავთანხმდი... ბევრი ვიწვალე...
წვალებამ გამალამაზა.

ახლა მართლა ლამაზი ვარ:
მაქვს მშვენიერი ღიმილი,
სხეულიც მშვენიერი მაქვს,
სახე და გულისტკივილი.

ულამაზესად ვჩუმდები
და ლამაზი მაქვს ცრემლები,
წყენაც ლამაზი დამჩემდა,
მართლა მშვენივრად ვღელდები.

ჩემი ფიქრი და ოცნება
ჟღერს, როგორც ბახის ჰანგები,
დუმილი უფრო მალერს ჰგავს,
სიცილი - ლისტის დარდები.

აღნაგობა მაქვს რენესანსივით,
პლასტიკა - ბერძნული, ძველი.
ჩემს მიხვრა-მოხვრაში ზეიმობს
მითოლოგია მთელი.

ტვინს ნაოჭები ისე აქვს,
როგორც პარიზის ქუჩები.
და თომას მანის სიჩუმით
მაქვს გაჟღენთილი ტუჩები.

ზაფხულის არდადეგებზე
აქ ისვენებენ ორივე: მზე და მთვარე.
ზაფხულის გარდაც სულ მპატრონობენ,
სულ აქ არიან, ჩემზე დარდობენ დღე და რამე.

ნაკლი? არა მაქვს, სრულყოფილი ვარ,
ასე ინება ღმერთმა.
მოკლედ რომ გითხრათ, მშვენიერი ვარ,
როგორც სამყაროს შექმნა.

თქვენ არ მოგწონვართ?
ლამაზად მწყდება გული.
არ მიგაჩნიათ, რომ ლამაზი ვარ?
აფორიაქდა ჩემი ლამაზი სული...

მაგრამ, ბოდიში: როგორ გგონიათ,
რას ნიშნავს სილამაზე?
რომ მაწყენინეთ, გული მატკინეთ,
რად გიხარიათ ასე?

სილამაზეში მე რას ვგულისხმობ?
ვერ განგიმარტავთ ადვილად.
თუ თავიდანვე არ გესმით,
მე ვერ აგისხსნით, ნამდვილად!

#ზურაპირველი