როცა სიკვდილი დარეკავს კარზე,
მე დავუძახებ: მანდ ვინ არი?
ის მიპასუხებს: ვითომ ვერა მცნობს!
სიკვდილი ვარ, გამიღე კარი!

მე ვუპასუხებ: დამელოდე, თუ შეიძლება!
გახდილი ვარ, ჩავიცმევ ტანზე!
...და ჩაცმის ნაცვლად ჩავრთავ კომიუტერს,
სიკვდილს კი სიტყვას ავუგდებ ბანზე.

სახის წიგნს, იუთუბს, მაივიდეოს,
ვთხოვ, უჩემოდ ხმა არ ამოიღოს.
გამოვიგონებ ისეთ პაროლს რომ,
აინშტაინმა ვერ გამოიცნოს.

პაროლებს შევცვლი - ვინმე არ შეძვრეს,
პაროლის მოხსნას ვერავინ შესძლებს!

ეს იმიტომ, რომ,
როცა მე რომ წავალ,
სიკვდილთან ერთად გავისეირნებ,
შემძვრალმა ბრძენმა ჩემი სახელით
სიბრძნე რომ არ თქვას:
სულელის სახელს დავისეივებ!

და მერე მშვიდად გავუღებ კარებს,
ჩევეხუტები. "მემატიანე,
რატომ მაწვალე ასე, ძვირფასო?
ამდენი რატომ დაიგვიანე?

წამო, წავიდეთ სახლში! მითხარი,
უკვე მზადაა იქ ჩემი ბინა?"
ხელს მომხვევს მხრებზე, შუბლზე მაკოცებს,
მეტყვის, "მზადაა, რამ შეგაშინა?
იქ სულ წვიმაა და თან სულ მზეა,
დრო არ არსებობს და თანაც თბილა!"