მე და საქართველო წიქარას მოვაჯექით და გადასარჩენად გავრბივართ.
წიქარა გვეუბნება, თუ მიშა დაგვეწია, არაფრად აღარ ვარგივართ!

თუ ბიძინა დაგვეწია, დავიღუპეთ, ფული გადაუყარეთ - ხელში არ მისცეთ!
შეგროვებას დაიწყებს, ჩვენ დავავიწყდებით და ჩვენ კი უფრო სწრაფად გავიქცეთ!

თუ მღვდელი დაინახოთ, გინება დაიწყეთ, ჩემიანიაო, იფიქრებს და გაგვიშვებს!
თუ იდენტობა დაგვეწიოს, ჭიჭყინი დაიწყეთ, ჩვენები არიანო იფიქრებს და არ გვირქენს!

თუ ამათ გავასწარით, უამათოდ პუტინი ჩვენ უკვე ვერაფერს დაგვაკლებს!
თუ ხალხი გამოგვიდგა, ოქრო და საჭმელი გადაყარეთ -
ქართველს მხოლოდ ჭამა და სიმდიდრე ადარდებს!

უცებ საქართველო წიქარას აწყვეტინებს "არა, ჩემო მეგობარო ჭიქარა,
საქართველო ქართველების გარეშე გინდა ყოფილა და გინდ არა!

თუ ჩემი ხალხი გამოგვიდგა, გულში ბოღმითა და თავში სიბნელით?
ნუღარ გავიქცევით! ვისღა გავექცეთ? უქართველებოთ ჩვენ ვინღა ვიქნებით?

უცებ მოგვესმა გინება, ჭიჭყინი, დაცინვა, სუნი დადგა, როგორც არშესრულებული პირობა,
მოგვდევდნენ ქართველები: სამჯერგათხოვილი ქალწული, საშინლად ხმამაღალი უტვინობა.
"მამაო ჩვენო"-ს მკითხველი სიბინძურე და შიშისგან აცახცახებული გმირობა.

გაჩერდა წიქარა. მე, ის და საქართველო ერთმანეთს ჩავეხუტეთ და თვალი დავხუჭეთ -
არ შეგვეძლო ყურება! საქართველომ დაუძახა: "მოდით, შეგვჭამეთ და აგვკუწეთ!"

ქატო იქა, ფქვილი აქა, ჭირი იქა, ლხინი აქა... როგორ მოგეწინათ ეს ბოლო?
ასე გადაყლაპა ბოღმამ და სიბნელემ ზღაპარი, ადამიანი და სამშობლო!